O Extraño Castigo

¿ QUÉ PASARÍA SE TIVÉSEMOS QUE PASAR UNHA NOITE NO COLEXIO?

Esa é unha pregunta moi sinxela de responder, porque aquí teño a resposta.Vouvos contar unha historia que de seguro fará que se vos poña a pel de galiña.

Unha mañá normal e corrente estaba no colexio, en clase de Mates. Fixemos o exame do tema seis.Tocou a serea e entrou a profesora de Inglés,¡Por fin algo divertido! Tocábanos ordenadores. Ao volver tocar a serea “riin,riinn,riiiiinnnn”... volvemos para a clase, era a hora de cambia-lo “chip” e marchar tempo atrás, cara a Historia, tíñamos Coñecemento coa nosa profe, Uxía.

Chegou a hora do recreo, abrir as nosas merendiñas, comelas, xogar, correr, saltar, falar, gritar… Era a nosa media hora de descanso. Eu decidín xogar ao fútbol con Cristina, Emma, Carmen, Andrea, Verónica e Clara. Pero… pasounos algo terrible, unha profesora achegárase e agarráranos a todas fortemente e subíranos cara o despacho do director; nós sen saber por que.

Ao final todo aquelo extraño rematara cun horroroso castigo que ninguén de nós recibira,¡Quedar unha noite no colexio! Cristina, nerviosa dixo que liscásemos, pero Emma contestou que non, que fósemos máis listas, que puxéramos cara de tristeza a ver se nos quitaban o castigo, pero ninguén sentiu piedade de nós, e alí quedamos.

Xa eran as nove en punto da noite, tíñamos todo listo, colchonetas no chan do ximnasio, os nosos chaquetóns para taparnos, e a escuridade de compañía.

Parecía que estabamos no estómago dunha balea, porque o gimnasio era enorme e frío. Non éramos quen de durmir. Entón Clara propuso averiguar o que había máis alá dunha porta que había ao fondo. Estabamos todas de acordo, e levantámonos cos nosos chaquetóns postos.

Abrimos a porta silandeiramente, e o que vimos foi…¡Unha casa! Unha casa deshabitada, con aspecto terrorífico. Adentrámonos máis, e á esquerda vimos a cociña, entramos nela e…¡Aaahhhggh! Gritamos coma unhas tolas, víramos na neveira unha tarántula aplastada. Saímos correndo cara un dormitorio.

Polo aspecto que tiña o dormitorio supuxemos que fora dunha nena, era de cor rosa, desgastado, e tiña adornando moitas bonecas.

A medida que fomos inspeccionando a casa foise pasando o tempo, eran as once en punto da noite, eso era o que cría Verónica, pero Clara mirou o seu reloxo e marcaba as doce e cinco da noite

Non nos quedaba outra que botarnos a durmir, e claro estaba que preferíamos a cama daquel dormitorio que o escuro e xelado gimnasio, entón alí quedámonos a durmir.

Á mañá do día seguinte todos nos buscaban coma tolos, ata que nós mesmas demos a cara. Estaban todos enfadados por facerlles retrasar as clases mentres nos buscaban, polo que recibimos un novo castigo, aínda que este fora menos gordo.

¡¡¡FIIIINNNNNN!!!

Lucía Varela  6º B